Het is een flinke opkomst voor de externe spreker van dit jaar; Marsel van Oosten. Alle 40 leden lijken present.
Marsel gaat in het eerste gedeelte van de avond in op zijn in 2010 voorgenomen wens om meer met landschappen te gaan doen. Het fotograferen van dieren ging een beetje op de automatische piloot. “Landschappen vind ik moeilijker”, aldus Marsel. Voor een goede landschapsfoto moet je zelf aan de slag. En zo ging hij op zoek naar geologische vormen zoals rotsbogen. Wij kennen deze vooral uit Amerika, welke je al Honderd Miljoen Miljard keer hebt gezien. Nee, Marsel zocht het in Algerije, Libië, Tsjaad en Egypte. Hij deed dit in 2 fases; 1 ontdekken, 2 fotograferen.
Algerije
De presentatie start met beelden uit het noordelijke park, midden in Algerije. Met één auto vol met water en benzine gingen Marsel en Daniella samen met een lokale gids en chauffeur op pad. Duidelijk zijn de vormen in dit gebied, moeilijk om te fotografen door de continue grijze lucht. De aanpak is zonder plan gewoon een stukje rijden en dan kijken of je fraaie dingen tegenkomt. De truc is om de scene overdag te herkenen om dan in de nacht de foto’s te kunnen schieten.
Marsel legt uit hoe hij een star-trail schiet. Elke belichting zo’n 5 minuten. Alleen de eerste opname in de schemer, zodat er een goede basis is voor de voorgrond belichting, en dan de rest van de nacht de andere (100) opnames. Uiteraard met ruisonderukking uit anders kun je niet meteen achter elkaar doorgaan met schieten omdat de camera dan telkens het noise profiel aan het berekenen is.
Marsel toont wat foto’s met zijn vrouw in beeld zodat je een goed gevoel krijgt hoe groot het werkelijk is. De objecten zijn soms monsterlijk groot. De bogen worden hoofdzakelijk gemaakt door winderosie en waaien doet het veel in de woestijn! Er is veel gereden doordat er genoeg interessant materiaal was. Alle locaties gaan in de gps zodat je de plek later nog eens kunt terugvinden. Ook noteren we beschrijving en welke tijd het beste is voor een opname.
Wiebe vraagt hoe je dat met de belichting doet, Marsel probeert heel erg tegen het overbelichte aan te zitten, in één opname. Als er meer tijd is, doe ik dat met een belichtingstrap.
Marsel steekt veel tijd in de voorbereiding zodat hij een goed idee heeft van de mogelijkheden. Wat helpt is het meenemen van een uitdraai van thumbnails voor de gidsen zodat het gemakkelijk is om plekken te scouten.
Bij een ander groot nationaal park, de parkwachter gevraagd om rotsbogen. Volgens de parkwachter was er maar één. Maar na drie dagen zoeken toch ook een andere inmense boog gevonden. De wind dicteert waar het kamp wordt opgeslagen. Ook het koken is dramatisch, ik heb nog nooit zoveel zand gegeten.
Er waren tijdens de eerste reis 2 camera’s mee maar door het wisselen van lensen was er onnoemelijk veel stof op de sensor gekomen zodat er uiteindelijk één body terug naar Nederland is gestuurd voor een schoonmaak beurt. Tegenwoordig gaan er 3 bodies mee, en worden er geen lensen meer gewisseld.
In de woestijn is het gortdroog, en mensen blijven afhankelijk van water, dus zijn er waterputten. Het wordt toch zeker 40 graden overdag en in de nacht is het behoorlijk koel. Tijdens het rijden waren er ook lekke banden, alle twee de reserve banden zijn gebruikt. “We reden zo’n 30km per dag”, aldus Marsel. Waneer de bestuurder eventueel een nieuwe reserveband ging halen, bleven Marsel, Daniella en de gids achter.
Marsel probeert overdag de vormen te zien die hij dan in de schemer wil schieten. Door het stof in de lucht krijg je heel vreemd pastelkleurig licht.
Tsjaad:
Voor de bestemming in Tsjaad moet je vliegen op de hoofdstad en dan dwars door het land 3 dagen rijden tot op locatie. Dat is afzien in de auto, zelfs met een monddoekje. Marsel heeft delicate arch gevonden in Tsjaad, maar dan 3 keer groter en nog nimmer gefotografeerd.
Op de iphone heeft Marsel foto’s gemaakt van schilderijen gemaakt door een lokale kunstenaar zodat gids deze plekken kon aanwijzen. Aangekomen bij zo’n plek was de techniek om overdag rond te wandelen en schetsen te maken met foto’s zodat je weet waar en wat je kan fotograferen tijden de schemer en het donker.
In Tsjaad willen de mensen niet graag op de foto en hun kameel al helemaal niet. De kameel wordt er namelijk ziek van en gaat uiteindelijk dood!. Daniella probeerde een meisje op de gevoelige plaat te zetten maar de camera werd uit haar handen geslagen door een snelle klap met een zweep.
Egypte:
De woestijn in Egypte bevat rotsen van zacht kalksteen, heel licht. Het loste op waneer je moest plassen. Blijkbaar maakt Marsel zo zijn eigen rotsbogen. We zien een foto van een rotsformatie met de naam “Mushroom and the chicken”. Om niet een standaard plaat te schieten heeft Marsel hier dan een man met kameel bij opgenomen zodat je ook meteen een goed idee krijgt van de schaal.
— pauze —
Libië
Voor de reis in Libië heeft Marsel de beschikking over een Touareg gids. Bilal heet de gids. Libië is van alle locaties toch het meest toerist veilige land tot nu toe. Je moet van te voren wel aangeven dat je een verguning wilt krijgen voor fotograferen. Het doel van de reis is dan vakantie zodat er geen moeilijkheden zijn dat je als journalist wordt aangemerkt.
Marsel gebruikt graag mensen in zijn foto’s om een besef van schaal te geven. En het voegt duidelijk iets toe aan de foto. Marsel neemt veel tijd om tot zorgvuldige composities te komen. Gids was voormalig bodyguard van Gadaffi. Na de opstand heeft Marsel uiteindelijk na vele maanden contact gehad met Bilal, deze was gevlucht uit Libië omdat de touareg de schuld kregen van de opstand.
Marsel schiet hoofdzakelijk in de manual stand zodat de belichting indentiek blijft bij een andere compositie. Landschappen met vegetatie vooral voor zonsopkomst vanwege het ontbreken van wind. Op het moment dat de zon ondergaat gaat de temperatuur meteen snel omlaag. Marsel is de gids met zijn ogen, hij bepaald waar de auto naar toe gaat. In totaal zijn ze 3,5 maand op reis geweest in deze regio.
Voor het tweede item neemt Marsel ons mee naar Japan.
Hij toont ons de bekende sneeuwapen, de enige diersoort met een gezichtsuitdrukking. De apen zijn hierdoor enorm fotogeniek. Ze zien zichzelf bijvoorbeeld in de groothoeklens, wat leuke plaatjes kan opleveren waneer de primaat de zonnekap beetpakt. De meeste foto’s zijn hier genomen met een 70-200. Marsel laat zijn camera na het buiten zijn in de tas weer op temperatuur komen. Ook gebruik hij vochtkorrels om het vocht weg te houden bij de camera. Marsel toont een serie platen met off-shoe flitsen met een fantastisch resultaat. Op de vraag “hoe weet je dat je de juiste belichting hebt?” antwoord Marsel “Gewoon, proberen…”
Daarna zien we Hokkaido, de Stellers zeearend (Haliaeetus pelagicus).
Het Siberisch zeeijs gebruiken deze arenden om te vissen. De timing voor deze reis blijft een gok, je hebt tenslotte drijfijs nodig om Stellers zeearend te kunnen fotograferen in zijn habitat.
Marsel heeft niet veel met vliegende vogels, maar heeft liever een stukje landschap erbij.
De zeearenden worden zoals zoveeldieren in Japan bijgevoerd. Het aansnijden van grote vogels is volgens veel fotografen taboe, maar Marsel laat zien dat het ook zeker iets kan toevoegen. Hierna gaan we naar de de Wilde zwanen. Marsel toont een eerste plaat zoals hij daar van houdt, veel habitat en de soort klein erin. Marsel toont een reeks foto’s die stuk voor stuk buiten de standaard composities gaan. En als afsluiting dan de Japanse Kraanvogels.
Het is bijna 23:00 waneer we afsluiten, iedereen heeft geboeid geluisterd naar het verhaal van Marsel en genoten van de beelden.
De website van Marsel is hier the vinden: http://www.squiver.com/
